Eindelijk, na ongeveer een jaar, is het weer zover. Onze Dabarperiode gaat weer beginnen. Vol goede moed kwam iedereen, behalve Marc, op de camping aan. Het vorige team zag er moe en voldaan uit, klaar om het stokje aan ons over te geven. We begonnen met z’n allen (Noord en Zuid teams 1 en 2) met een overdenking over de tekst: ‘Uw koninkrijk kome’. Tenminste, dat denken we, want de gebeamde tekst was niet duidelijk te lezen. Dat schaadde niet bij het lied ‘Build your kingdom here’, want dat werd alsnog met volle overgave meegezongen.
Daarna konden we weer lekker in ons huisje trekken. Alle planken labelen, de bedden opmaken, gewoon weer de geordende chaos waar we allemaal een beetje aan gehecht zijn geraakt door de jaren heen. Even dachten we dat het een rustige zaterdag zou worden, maar toen we met elkaar even kort inventariseerden wat er gedaan moest worden, viel dat aardig tegen. Al snel zaten we met een flinke groep vol knutselspullen om een tafel en (1) vouwden we ongeveer 600 folders, (2) maakten we tweehonderd naamkaarten met touwtjes, (3) fiksten we 6 posters, (4) schreven we 2 weekteksten in 2 talen op doek. Maar de sfeer was er zeker niet minder om. Door de vrolijke kinderliedjes op de achtergrond was iedereen in opperste stemming. Alles was weer zoals het hoort te zijn. Mathijn had na 2 minuten weer 6 kinderen op zijn rug, terwijl hij eigenlijk op zijn rug moet letten. Robbert bespeelde vrolijk de piano. Bernice schreef het format voor het dagrooster op ons bord. Dabar op zijn best!
Aangezien iedereen weer lekker met de auto gekomen was, en er maar 1 auto op het terrein mag staan, was er een grote discussie welke auto er dan bleef. Na een aantal keer wisselen en omrijden vanwege betaalde en onbetaalde parkeerplaatsen, zijn we eruit gekomen. Uiteindelijk is Jacob de gelukkige, of beter gezegd, zijn auto. Iedereen rijdt toch graag in een Audi?! :P
Als avond eten kwam er een geurenexplosie op tafel. Zoals gezegd werd: het eten rook naar kaas, maar smaakte weer naar tonijn. Of net andersom, net wie je het vroeg. Maar zelfs Mathijn vond het lekker, terwijl er groenten in zaten, dus zondermeer geslaagd. Groot applaus voor Robbert en Judy-Anne. We verheugen ons nu al op zondag, want dan heeft Judy-Anne weer corvee! Dat wordt fantastisch! Zo niet, dan lag het toch aan Robbert.
Na het eten was het weer fijn tijd om te gaan flyeren. Ookal zitten we in Nederland en wordt verwacht dat iedereen Nederlands spreekt, is de uitdaging voor het Dabarteam om drietalig op pad te gaan. Een grote hoeveelheid Duitsers aangevuld met nog wat mensen die in het Engels toegesproken dienen te worden, maakt de uitdaging voor ons nog groter. Toch was er nog een treurnis dat er geen Fransen aanwezig waren, en er dus geen uitleg over Dabar gegeven hoefde te worden in het Frans. Nous parlons français très bien!
Toch was er nog een beetje haasten met het flyeren, want… om half 9 begon de Bingo! Een team afgevaardigden van het Dabarteam ging vol enthousiasme heen, en kwam nog veel enthousiaster terug. Bernice had namelijk iets gewonnen! Dat ging ongeveer zo: aaaaaaaaaaaah BINGOOOOOOOOOO. Om dan heel rustig te blijven zitten om het vakje in te kleuren, voor ze opsprong om haar welverdiende prijs op te gaan halen. Het lijkt zo eenvoudig Bingo, maar in de bittere praktijk toch nog loeispannend. Uiteindelijk gingen we met een tas vol boodschappen en een turbo-rummikub spel en veel plezier weer terug naar huis. Daar deden we een korte evaluatie van de dag.
Toen trokken Joren en Robbert (de teampapa’s) zich terug voor wat diepgeheime voorbereidingen voor de dienst van morgen. Maar wat daar gebeurt is hoort u morgen pas. Intussen maakte de rest van het team een fatale fout.
De papa’s keerden een half uurtje later terug, ze waren volledig in hogere sferen, maar belandden in een beerput van agressie en frustratie. De rest van het team was namelijk begonnen met 6-persoons mens-erger-je-niet. De teamleiders schoven aan, en het spel sleepte zich nog twee lange uren voort. Met hoogte- en dieptepunten. Dieptepunten zoals Mathijn, Laura of Bernice die na anderhalf uur weer gewoon 6 aan het gooien waren omdat ze nog geen enkel poppetje in het spel hadden. Het spel zat vol goedmislukte pogingen om je niet te ergeren. Een quote van Mathijn: ‘ik ben nu net zover als waar ik anderhalf uur geleden was.’ En hoogtepunten zoals Bernice die bijna een poppetje binnen had en toen, tegen alle waarschijnlijkheid in, met een kans van 1/216, eraf gegooid werd door Joren, die in één beurt, alsof het niets was 6, 6, en 1 gooide en daarmee alsnog Bernice van het bord keilde. De uiteindelijke beslissing om te stoppen wanneer iemand twee pionnetjes binnen had, was waarschijnlijk een hele slimme zet.
Maar we zijn bij elkaar gebleven. Als we dit aankunnen, kunnen we alles aan.
Nadat iedereen zijn of haar frustraties enigszins had verwerkt, gingen we lekker slapen. De één ging douchen, de ander ging een rondje lopen etc. Na een tijdje zoeken, dacht ook Mathijn een deken gevonden te hebben, tenminste….