Onze woensdag begon met grote vreugde. Want waar we normaal om 8 uur chagrijnig aan ons ontbijtje verschijnen, stonden er vandaag om 5 voor 8 twee stralende gezichtjes naast ons bed. Jakob en Robbert verrasten ons met een ontbijtje op bed. Helemaal afgestemd op ieders verlangens. Ze bleken ons door en door te kennen. Met een gelukzalig gezicht nam Joren zijn twee crackers met bramen-jam-van-Judy-Anne’s-moeder, met kopje sterremunt thee en twee spekjes in ontvangst. Mathijn mocht zich storten op een glas cola en twee crackers met hagelslag, zonder boter. Hoewel er op sommige details nog verdere perfectie mogelijk was (Mathijn blijkt ook crackers met boter te waarderen), was dit een ontbijt dat we nog lang dankbaar in ons hart zullen meedragen. Warm applaus voor de corvee!
Na zo’n start kon het verder niet meer misgaan. Laura sloeg de hand aan de toets, en begeleidde de kinderclub. Dat ging geweldig, tot het moment dat we als team ontdekten dat wij, net als de kinderen, al wel heel goed het refrein kennen van ons themalied, maar de coupletjes wat tegenvielen. Gelukkig brulde Robbert vanuit de achterhoede wel vrolijk mee! Verder werd de kinderclub ingevuld door een verhaal van Joren en Mathijn. Joren bracht als centurion de kinderen wat militaire discipline bij, en Mathijn zorgde er als verteller voor dat het verhaal ook nog ergens over ging. Het viel op hoeveel overlap er is tussen Joren’s houding als militair en als leider van de avondevaluaties. Je zou kunnen zeggen “streng doch rechtvaardig”, maar alleen van het stukje streng zijn we echt zeker.
Na de kinderclub volgde de tienerclub van Bernice, met de lichtelijk provocerende titel “Jesus, what the FAQ”. Voor de duidelijkheid, FAQ staat voor ‘Frequently asked questions’, of ‘veelgestelde vragen’. De tieners hadden de grootste lol onder de bezielende leiding van Bernice, maar kwamen ook tot een aantal goede vragen over God en geloof.
Toch was onze aandacht tijdens de tienerclub niet meer optimaal. Niet alleen brak zo ongeveer voor het eerst in onze periode de zon echt een keer goed door en konden we niet wachten op onze vrije middag. We konden ook niet wachten op de komst van onze geliefden. De woensdagmiddag stond in het teken van bezoek van allerlei pluimage. Of nuja, eigenlijk een vrij homogene groep vriendelijke oogverblindende dames in hun twintiger jaren. Als eerste verscheen er een verloren dochter van vorig jaar. Deze lieve meid had vorig jaar met ons meegewerkt in het Dabarteam, maar kon deze keer echt niet (nee, echt niet, ook niet de tweede week, maar ze wil wel heus heel graag) mee. We waren allemaal heel blij haar weer even in onze armen en onze harten te sluiten, maar vooral bij Bernice ging het hek van de dam. De discussies zijn nog gaande, maar we vermoeden dat ze dit nog leuker vond dan haar bingo van afgelopen zaterdag.
Vervolgens verscheen onze grote (mede)-teamleider hand in hand met zijn geliefde op de parkeerplaats. Met onze grondige mensenkennis stellen we vast dat dit zeker geen gek koppel is. Zeg, zouden we haar niet kunnen overtuigen om Dabar te doen? In het wild geraas van ons team, leek ze op het eerste gezicht iets aan de rustige kant, maar dat zou zeker nog goed kunnen komen. Ze lijkt erg goed met kinderen, maar heeft nog wat groeipotentie op het gebied van sudoku’s. In elk geval gaat Robbert nu weer huppelend door het leven, dus namens het team: bedankt voor je komst!
Tot slot, lest best, kwam dan ook meteen het beste paard van stal. Opnieuw een merrie. Zwaar beladen met appeltaart, waarvoor ook hartelijk dank. Deze freule heeft Marc weten te beteugelen!!! Maar hoewel we haar de hele middag hebben gesmeekt om het geheim, wil ze het niet vertellen. In elk geval was het alvast rustig voor ons dat Marc even een middagje zoet was.
De gasten hebben vast nog allemaal spannende avonturen beleefd, maar voor deze blog lijkt het me voldoen om een dag na het gebeuren een afscheidswoord te spreken.
Namens het team voor de eerste gast: Wij dachten allemaal hieperderiri hoerita! Wat was het leuk je weer te zien en wat zijn we blij dat je in elk geval weer bij ons in het land bent. We hopen van harte dat je je draai weer vind en dat je ons nog weer eens weet te vinden. In elk geval, als je komende baas je niets vindt, weet dat je hier nog wel een bedje vindt!
Namens Robert voor de tweede gast: FF zoenen, woordgrap woordgrap, gelikte grijze schoenen, hippe sokken, een scherpe observatie en een hart op de goede plek!
Namens Marc voor de derde gast: lompe opmerking, wilde schreeuw, vertederende blik, oprechte zorgzaamheid, een lange broek naar de zomeravondzang, iemand die altijd voor je klaar zal staan.
Na al die gezelligheid trokken we naar de Noordduinen voor nog meer gezelligheid. Wat een leuk team is dat! Hoewel, dat slijm ik misschien teveel. We hebben een prima pasta gegeten en samen nog wat liedjes gezongen. Het is goed om zo even te verbroederen en te horen hoe het over en weer gaat.
Daarna was het tijd voor de teamfoto’s, we hadden het wilde idee opgedaan om de foto bij de vuurtoren te maken. De vuurtoren was in elk geval prachtig. De foto’s zijn we erg benieuwd naar. Zeker de eerste foto waarbij een groot deel van het team op de armleuning ging zitten. Dat was spannend zat, zeker toen er bij het naar beneden glijden wat schroeven uitstaken, auw. Het voordeel was dat die mannen daarna bij de avondzang wel hoog genoeg kwamen.
De avondzang was trouwens een groot succes, onder leiding van Ds. Borsje met het thema “kijken over de zee” en solozang van Jacomina van der Plas. Hebben we weer genoten. Zingen over de zee voelt in Katwijk toch heel anders. In de dienst bewogen ons van de zee zoals we die nu kennen, naar het thema van de zee in de Bijbel en het lijden dat daar ook bij komt kijken. Uiteindelijk eindigden we bij de grote toekomst die we verwachten, de tijd dat er geen zee meer zal zijn. Die hele weg maakten dat we allemaal uit volle borst het slotlied mee konden zingen: “lichtstad met uw paar’len poorten”. In zo’n mooie kerk, voelt dat heel goed, dat geeft het vertrouwen dat we samen zingend de (levens)stormen onder ogen kunnen zien. We staan er niet alleen voor, we hebben een Heer!
Zo is niet alleen zijn van enorm geestelijk belang. Maar ook heel dichtbij en veel aardser, staan wij als Dabarteam niet alleen. We weten ons gedragen door families en gemeenten om ons heen, maar in het bijzonder ook door de commissie. We werden na de dienst van harte uitgenodigd om te komen koffiedrinken. Bijna iedereen vond de weg meteen, alleen Joren, die nota bene voor de 7e keer Dabar doet, bleef maar rondjes fietsen door het idyllische Katwijk. Geheel in lijn met het thema “volg het spoor” nam hij twee teamleden van de Noordduinen mee op zijn dwaalspoor. Die bleven moedig links- en rechtsaf slaan op zijn commando, vast vertrouwend dat dat wel goed zou komen. Dat was ook zo, een telefoontje, google maps en 15 minuten later was iedereen ongeschonden aangekomen. En daar overtrof de commissie zichzelf. Spijs en drank vloeide rijkelijk en daarmee ook de interessante gesprekken en wilde ideeën.
Na ons bezoek fietsen we diep in de nacht weer terug naar huis en traditiegetrouw regenden we ook deze kilometer weer nat. Hoewel we oprecht heel dankbaar zijn dat de regen ’s nachts valt en niet tijdens onze activiteiten, echt een stukje zegen, staan we ook open voor een scenario waarin het gewoon een paar dagen niet regent.
Thuis aangekomen, bespraken we snel even de volgende dag, en na nog wat gesprekjes en rondjes door de regen ging al snel iedereen naar bed. Alleen de teamleiders bleven met serieuze gezichten nog een tijd zitten praten over de zware zaken in het leven. Even waren ze bang dat dat misschien overlast zou opleveren, maar dat viel mee. Het wordt door Bernice wel gewaardeerd zelfs, het herinnert haar aan hoe ze vroeger als kind haar ouders nog hoorde praten als ze zelf al in bed lag. U ziet, het is echt een gezinsachtig intiem samenleven in zo’n periode.
Hartelijke groet en tot de volgende blog!