Weekend! En dat betekende voor ons team: uitslapen. Tenminste voor bijna iedereen. Onze moedige Judy-Anne moest naar een bruiloft en daarvoor al om 8:30 weg en Jakob, de nobele ridder, stapte op dat gruwelijke tijdstip in zijn stalen ros om haar naar een nabijgelegen station te brengen. De rest van het team kwam pas uren later uit bed.
Dat betekende dat toen Atie om 11:45 bij ons binnenkwam, wij al zeker drie minuten aan ons ontbijt zaten. En Atie bracht taart mee omdat, zoals in de vorige blog al gezegd, Laura jarig was. Ingrid kwam ook nog en wij genoten van onze crackers met kaas en appel- of slagroomtaart. Wat een feest weer!
Na het ontbijt gingen onze wegen alle kanten op. Iedereen had nog wel dingen te doen. Boodschappen, het anker grondig schoonmaken, wasjes draaien enzovoort. Het was een heerlijke chaos van vrolijke schoonmakers. Ondanks de strenge grote corvee-to-do-list moest ook de blog over donderdag nog geschreven worden. Tijdens een pauze met cornetto’s werd deze voorgelezen en rustten we uit van onze activiteiten deze middag. Toen was het voor Laura ook tijd om het team in de steek te laten voor de rest van de dag. Robbert wilde graag even eruit en het wegbrengen van Laura naar Leiden Centraal was daarvoor de perfecte mogelijkheid. Op de terugweg kon hij het niet laten om kipnuggets te halen bij de MacDonalds, maar wel vier porties van zes. Let goed op: een portie van zes kipnuggets kost twee euro en een portie van negen kost vier euro. U snapt dus al wel dat het veel voordeliger is om vier porties van zes kipnuggets bij de MacDonalds te halen als u van plan bent om tussen de 18 en 24 kipnuggets te eten (Robbert 2:3).
Toen bleven alleen Bernice en de mannen over. Een gekke ervaring waarin al snel van nature het hele team om Bernice draaide. Teamleider of niet, iedereen zwicht voor moeder overste. Zeker toen het hele huis schoongemaakt moest worden, konden we opeens twee uur lang onze eigen huis niet meer in.
Terwijl Laura al smullend genoot van het begin van haar 21e levensjaar, was de situatie in Katwijk stressvol. De telefoon van Jakob was spoorloos verdwenen. Zo’n vier uur later begon het verjaardagsfeestje van Laura met 50.000 genodigden in de Amsterdam Arena, zelf U2 was zo vriendelijk geweest om wat liedjes te komen spelen. Laura pakte haar telefoon voor een selfie met haar vader en ontdekte de telefoon van Jakob, wat een feest.
Die avond was het, traditiegetrouw, tijd om uit eten te gaan met team. We zullen niet zeggen waar we heen zijn geweest, want dan kunnen we naar hartelust vertellen over hoe het was. Oh, wacht ik vergeet iets. Eerst gingen we flyeren. Flyeren is altijd een geweldig feest, we maken vanalles mee, deze keer een babyshower waar we het geslacht mochten raden terwijl we voor een knalroze voortent stonden. Mensen die dachten dat ze ons niet nodig hadden, maar na een vurig betoog van Robbert toch een flyer aannemen. Oude bekenden die we nog even zien voor het afscheid en nieuwe oude bekenden die net aankomen. Ja, het is een grote sensatie, als wij aan het flyeren zijn stopt niets ons. Behalve regen. Op een gegeven moment renden we van camper naar camper, in de hoop nog een beetje droog te blijven maar het mocht niet baten. Tot op het punt dat we een voor een weer in ons huisje binnendruppelden. Behalve Marc en Bernice, zij liepen samen onder moeders paraplu. Geleend bij een van de campinggasten en gingen moedig door. Wat een watergeuzen! Toch hebben we uiteindelijk de halve camping maar gedaan en de rest laten liggen voor zondag.
Daarna was het zover. Die avond was het, traditiegetrouw, tijd om uit eten te gaan met het team. We zullen niet zeggen waar we heen zijn geweest, want dan kunnen we naar hartelust vertellen over hoe het was. We renden, nog steeds door de regen vanuit de auto, een pittoresk restaurantje in. Het was gezellig en knus ingericht, maar oogde toch ook professioneel en ruim. We waren er stipt 19:30 en hadden er zin in. En ja hoor, voor het wisten was er anderhalf uur voorbij en hadden we ons eten dan toch gekregen. ‘Eet smakelijk “alvast”’ sprak de vriendelijk glimlachende serveerster. Maar eerlijk is eerlijk, het eten smaakte prima. Mathijn hoefde alleen het lenteuitje van zijn spareribs af te wippen en verder hebben we heerlijk gegeten. We genoten van het kattukse accent van de bediening, wat een vriendelijk taaltje. Er was helaas wel een paar keer verwarring over wie wat wanneer nu bestelde. Het absolute hoogtepunt daarvan was duidelijk de slagroom van Mathijn. Mathijn besloot dat hij alleen slagroom wilde als toetje en wij voegden daar voor hem aan toe dat hij dat dan ook maar zonder bestek moest nuttigen. De ober bleef met een oprecht gezicht vragen of hij dat wel echt zeker wist, maar ging daar heerlijk in mee.
En toen gebeurde het, terwijl de meeste teamleden zich op een soort cake-ijs-frituur ding storten, en Marc een crème-bruleetje at, kreeg Mathijn maar niets. Sterker nog, iedereen had een flinke toef slagroom op zijn bord liggen, en Marc had zelfs een apart bakje met slagroom, maar Mathijn had na zijn twee servetten niets meer ontvangen. Tot de altijd scherp observerende Mathijn zag dat andere mensen die de crème aten daar geen slagroom bij kregen. Toen rees er een donkerbruin vermoeden. Namelijk dat Marc lekker Mathijn’s slagroom aan het opslorpen was en dat…. Met bestek. Maar toen Mathijn hem daarop wees gaf hij niet thuis en at met een eigenwijs gezicht alle slagroom op. Later bevestigde een ober dat het inderdaad Mathijn’s slagroom was geweest, maar het leed was geschied en Mathijn wilde geen nieuwe slagroom. Hij had wel iets anders aan zijn hoofd.
Na een spannend restaurant avontuur, kwamen we, opnieuw door de stromende regen, weer in ons huisje aan. We waren allemaal zo brak als een deur. We hebben elkaar nog een uurtje of twee verteld dat we nu toch echt snel naar bed zouden gaan en hebben na een kort spelletje, dan ook maar de daad bij het woord gevoegd.
Joren offerde zijn slaaptijd op om te wachten op Mathijn en Laura die nog thuis moesten komen van hun avonturen die avond. Toen ook zij veilig waren aangekomen in de Corner, was het dan echt tijd voor stilte in ons huisje. Alhoewel… Mathijn was zo moe dat hij zijn zaklamp liet vallen. Dit veroorzaakte een soort oergeluid uit de mond van Robbert toen hij wakker schrok. Dit zorgde er weer voor dat Mathijn zich al giegelend in slaap moest wiegen. Iedereen sliep en rust was teruggekeerd.