Oef… Dabar blijft toch een soort uitputtingsslag. Deze tweede woensdag sleepten we ons voor de 11e keer moedig uit ons nest. Voor wéér een ontbijt dat te lang duurde voor Robbert, waarin Mathijn een schaaltje vanille yoghurt at. Marc eerst yoghurt in zijn schaaltje gooide en daarna cruesli en Joren precies andersom, enzovoorts enzovoorts. Maar denk niet dat we toegeven aan de sleur. Bernice at opeens slechts één kiwi in plaats van twee, dronk Judy-Anne opeens geen koffie tegen de hoofdpijn en andere grootste veranderingen. Deze symptonen hadden ons moeten voorbereiden op de wereldschokkende gebeurtenissen van deze dag. Maar wij waren nietsvermoedend, of gewoon te duf om het te registreren.
Toen ging het programma van start. We vertelden vrolijk verder aan het verhaal van Esther. De spanning begint nu echt op te lopen, de arrogante Haman (Marc), heeft namelijk de pik op de joden en nu een gruwelijk plan gehad om hen allemaal ‘weg te werken’. Moderchai (Joren) heeft er van gehoord en is helemaal in paniek. Nu heeft hij van de kinderen een goed idee gekregen, namelijk om het aan Esther (Laura) te vertellen. Zou dat kunnen helpen? Zou Esther als koningin de koning om kunnen praten? Of loopt ze zelf ook gevaar voor haar leven? De spanning is te snijden, maar het verhaal gaat morgen pas verder. In de knutsel tilden we onszelf naar nieuwe hoogten, we gingen Pauwen maken, want, zo sprak Bernice wijs, Haman was zo trots als een pauw. Met cd’s, knipvellen, knijpers en opplakdiamanten, werden het heuse meesterwerken.
Daarna volgde de tienerclub. De laatste dagen zijn we erg dankbaar voor een groep Duitsers die de tienerclub besucht. Aber, das vraagt wel wat creativiteit. Spellen tweetalig uitleggen is 1 ding, maar vooral het inhoudelijk gesprek vraagt het uiterste. Met het zweet op het voorhoofd is het ene na het andere teamlid aan de beurt om zich aan deze taak te wagen. Vandaag hebben Robbert en Laura zich in vloeiend Neder-Duits-Engels op een gesprek over de toekomst en de wederkomst gestort. Gelukkig spreekt de Geest echt alle talen en kijken we terug op een tienerclub waarin verschillende goede gesprekken zijn gevoerd in de groepjes, passend bij het niveau het de taal van de groep.
We genoten van een fijne lunch van de handen van Bernice en Mathijn en storten ons daarna op de Bijbelstudie. Een gedeelte dat we al eerder in de week kort behandeld hadden omdat niet iedereen zich aan het boekje houdt (wat een boefjes zijn we toch). Toch mocht dat niet schaden, we ontdekten hoe campinggasten op veel punten eigenlijk heel erg lijken op de mensen om Jezus heen. En hoe we misschien ook gewoon blij mogen zijn voor mensen die ons alleen voor de lol bezoeken, want met een beetje geluk en Geest, komen zij ook, net als de menigte, tot het punt dat ze God (weer) prijzen. Mooi was het dan ook om te zien dat onze volleybalwedstrijd gisteren, gisteren extra gasten bij de avondsluiting opleverde en vandaag nieuwe tieners op de tienerclub. Je zou denken dat mensen afhaken bij het zien van ons matige balspel, maar blijkbaar mochten we iets uitstralen dat boven het spel uitsteeg en mensen op ons pad bracht.
En toen, het moment waarvan de dachten dat het nooit meer zou komen. De vrije middag. Hoewel in de onze Dabarwereld” ‘vrij’ vaak betekent “eindelijk tijd om al die dingen te doen die we ook nog moeten en willen.” Wat is dat dan zoal, vraagt u zich af. Nu dat is vooral slapen. Maar onderschat niet wat er verder gebeurt. Zo trokken Jakob, Mathijn en Joren, gezamenlijk naar de Noordduinen om een gasstel te installeren. Ja, wij hebben handige jongens in ons team. Al moet gezegd worden, vooral Jakob en Mathijn gingen vakkundig aan het werk. Joren keek even met een serieuze blik en stelde vast dat hij zich beter kon beperken tot het afleiden van de klant. Wat hij dan ook met volle overgave deed. Uiteindelijk zijn er op de buurcamping ook allerlei avonturen te beleven.
Robbert en Marc storten zich op een heel ander avontuur. Ze waren uitgenodigd bij een campinggast die we al jaren kennen om een biertje te doen. De man waar we waren uitgenodigd werd in de teammond al snel de ‘bierman’, maar toen ze daarheen op weg waren belanden ze per ongeluk bij de buurman. De buurman van de bierman, bleek familie en ook zeker geen drankje te versmaden. Zo was er alsnog even een gezellig moment op de camping. Verder was het een rustige en ontspannen woensdagmiddag en dat deed niemand kwaad.
Toch had de corvee het nog niet zo makkelijk, want deze week was het aan ons om team Noord uit te nodigen om mee te eten. We waren van harte van plan om op een representatieve manier te laten zien hoe we altijd sober en gezond eten en dat graag doen in de volmaakte harmonie die we als team vormen. Helaas liep dat op een paar punten mis. De maaltijd mistte niet alle groenten, maar toch is de verhouding wat zoek als je broodjes hamburger en frikandel serveert. Verder deed Jakob de tafelschikkking. Als u Jakob persoonlijk kent, dan is dat waarschijnlijk als een warme verbindende persoon. Als u hem uit de blog kent, is dat weinig anders. Maar… deze keer voelde Jakob toch echt de behoefte om scheiding aan te brengen. Er werd gegeten aan drie gescheiden tafels, twee voor diegenen die zich wisten te gedragen en op een vriendelijke en leuke manier wisten om te gaan met het bezoek. Eentje voor de mensen die maar wat deden, waar contact niet verder kwam dan “geef mij de hamburgers eens” en gesprek niet verder dan “en de ketchup ook.” We zijn allemaal een beetje geschrokken van de hoeveelheid mensen aan deze laatste tafel.
Na het eten was het oefenen geblazen voor onze grootste activiteit deze periode. Een zangoptreden in de oude kerk van Katwijk. We zongen vier liederen: Heer, wat een voorrecht, ik neem even de tijd, God van licht en Jezus alleen. Het is toch altijd even spannend om zoiets in elkaar te draaien, maar het ging goed. We hebben met plezier gezongen!
Daarna opnieuw naar Atie, ons favoriete woensdagavond borrel adresje. Weer een avond vol spanning en avontuur, het bleek dat achter het degelijk donkerhouten kastje in de kamer en bescheiden breedbeedlteevee was verscholen. Dat keuren we natuurlijk ten zeerste af, maar deze avond kwam hij goed van pas om wat blikken op te vangen van een of andere voetbalwedstrijd, maar vooral ook onze zang op film terug te kijken en aanvullend nog wat extra foto’s die Robbert en Marc op Atie’s mobiel vond. Verder hing er een merkwaardige spanning in de ruimte, maar dat waren waarschijnlijk gewoon de naweeën van ons vreemde ontbijt.
In de hoop u in verwarring achter te laten, beëindigen we hier de blog. Wij gaan ons met ons laatste stukje energie op onze laatste dagen storten.