De allerlaatste vrijdag, toch een gek gevoel. Licht verdoofd zaten we aan het ontbijt en lieten ons meeslepen in het ritme dat zo vertrouwd is geworden. 7:45 de herrie begint, 8:00 we maken de herrie samen, 8:02 iemand vraagt of hij zij nog naar de wc mag, 8:08 iedereen zit aan de gedekte tafel, 8:00 het ontbijt begint. Dan een half uurtje rust in het huisje, daarna klinkt voor de zoveelste keer een kinderknaller door de boxen van het anker en zetten we de laatste dingen klaar voor de kinderclub. 9:10 het eerste kind staat voor de deur maar mag nog niet naar binnen. 9:15 het eerste kind komt binnen. 9:22 het tweede kind komt binnen. 9:25 Mathijn heeft twee kinderen aan zich hangen. 9:29 er komt een hele rij kinderen binnen. 9:33 de hokey pokey gaat spelen. 9:35 het hele team heeft haar energie voor die dag opgebruikt. 9:40 de tweede helft van de kinderen komt binnendruppelen. 10:00 willen we beginnen met de knutsel en 10:15 beginnen we. 10:55 beginnen we dreigementen te uiten naar kinderen die nog steeds niet klaar zijn aangezien de eerste tieners al binnenlopen.
Dit zegt u misschien niets, maar er zijn 2000 momenten op een Dabardag, gewoontes en ritme’s. Rituelen, ook inhoudsloze vrees ik. Soms van enkele seconden, soms eindeloos lang (zoals de evaluatie). En we zijn saampjes aan al die momenten gehecht geraakt. Hoewel iedereen heel graag weer fijn wil douchen en fijn wil slapen, weer een eigen kamer wil hebben, gaan we de komende dagen ook heel vaak op de klok kijken en denken: 11:53, we beginnen aan ons eerste potje weerwolven met de tieners, tegen wil en dank. 14:05 als we eigenlijk moeten stoppen met de Bijbelstudie omdat de middagactiviteit nog wat aandacht kan gebruiken. 19:21, de poppenkast is net afgelopen, of nog niet omdat Joren en Robbert bezig zijn. We staan voor de poppenkast om de kinderen tegen te houden die erachter willen kijken.
Gelooft u mij, we zullen alle momenten een beetje missen. Als u het niet gelooft dagen we u uit een willekeurig tijdstip te noemen in de comments, tot op de minuut precies. We zullen u vertellen wat er bij dat moment hoort. En na vandaag is dat voorbij. Is er geen Dabarritme meer. Elk moment een echoput, we roepen maar horen alleen onszelf terug. En niet alleen de tijd. Wie zal ons knuffelen asl Mathijn, of corrigeren zoals Bernice. Wie zal ons om flauwe woordgrappen laten lachen zoals Robbert, of ons zorgvuldig observeren met een glimlach op zijn lippen zoals Jakob. Wie zal onze restjes sla eten als Laura, of ons met twee benen op de grond zetten als Judy-Anne. Wie zal bellen blazen zoals Marc, of WAAJOOO bulderen als Joren?
Maar laten we ook nog iets over de dag zeggen. De kinderclub sloot het verhaal van Esther spetterend af met een groot feest, inclusief muziek en feesthoedjes. De Duitse kinderen hebben nog steeds gaan flauw vermoeden dat het over Esther gaat, want we lezen ze vrolijk verhalen van David en Salomo voor, bij gebrek aan Duitse Estherverhalen in onze kinderbijbel. Maar zij hebben feest gevierd om de inwijding van de tempel, ook zeker niet verkeerd.
De tienerclub ging over Wie is de Mol? Een van de tieners was gevraagd om tijdens de spelletjes de boel te ondermijnen en de rest moest proberen te achterhalen wie dat zou kunnen zijn. Dat was op zichzelf al erg leuk, maar kwam nog een stap dichterbij toen we daarna het verhaal van Judas lazen. Daar is het geen spelletje, maar blijkt in Jezus hechte vriendengroep iemand te zitten die hem gaat verraden. De tieners bleken zelf ook genoeg ervaring te hebben met bedrieglijke vrienden en er ontstonden ook deze laatste tienerclub mooie gesprekken.
Het woord “laatste”! AAARGH. Het is het woord waar we allemaal een beetje naar smachten, maar dan eindeloos uitgesteld wordt. Want je denkt net je laatste activiteit gehad te hebben, maar dan is er gewoon weer een nieuwe taak en een nieuw moment. ‘laatste’ lijkt nooit laatste te zijn als je het nodig hebt. Tegelijk is het het woord waar we doodsbang voor zijn. Persoonlijk want het betekent dat het bijna voorbij is, maar ook in ons werk. Als dit de laatste tienerclub was, wat dan nu? Kunnen we ze loslaten? Overgeven? Is er niet ook heel veel werk waar we pas net mee beginnen. Lief Zuid 3, met bloedend hart en een beetje melodramatisch, overhandigen we jullie de camping waar we zielsveel van houden. De kinderen die we in ons hart hebben gesloten, de tieners met wie we gelachen hebben en gebeden en gelachen, in die volgorde. De laatste… Een keer moet de laatste zijn. Beter, een persoon moet de laatste zijn. De Eerste, die ons op pad stuurde, en de Laatste die het afmaakt.
Goed, onze laatste activiteit. Om te bewijzen dat we heus wel sterk en energiek zijn, hebben we een prachtig Dabarlab neergezet. Wie zegt dat geloof en wetenschap niet samengaan? Wij hebben kinderen geleid in diepe wetenschappelijke principes, onder de bezielende leiding van Robbert en Mathijn. Werkelijk alles was uit de kast getrokken, tot en met geplastificeerde kaarten waarop de uitleg stond en certificaten voor de deelnemers die de middagactiviteit naar behoren afronden.
Verder die middag hebben we het anker ondersteboven gekeerd om het netjes op te leveren aan het komende team en zijn we met een groep uit het team de zee in geweest. Er stond al twee dagen een straffe wind en dat leverde stevige golven op. We genoten van de uitdaging die de zee ons bood. Daarna zijn we uitgehongerd naar Willy Noord getrokken, waar we gezellig met de commissie en Noordduinen genoten van een BBQ. Heerlijk ontspannen terugblikken en vooruitblikken. Er werden over en weer geschenken en knuffels uitgewisseld. Wat gaan we elkaar toch weer missen.
Die avond in ons huisje werd er druk geschreven aan de boekjes. Dat brengt een heel eigen dynamiek met zich mee. Het levert nog wel eens stiekeme blikken naar de persoon over wie je schrijft op. Je wilt eigenlijk zo snel mogelijk klaar zijn, maar als je klaar bent, dan verveel je te pletter want bevind je je in een groep mensen die allemaal bezig is. Deze keer was Marc de ongelukkige, en wij dus ook. Want Marc benutte 25% van zijn energie aan dienstbaarheid en de andere 75% aan herrie maken. Maar ondanks dat kwamen er ook steeds meer mensen verder met het schrijven en kon Marc uiteindelijk een club de duinen in krijgen, onder begeleiding van wat tieners. Er werd weer genoten van de prachtige omgeving en er ontstonden verrassende gesprekken met de tieners. Niet alleen gemakkelijke gesprekken, maar ergens toch ook mooi dat net als je denkt dat je klaar bent er toch nog iets te doen blijkt.
Daarna vielen we in een diepe slaap en mochten we de volgende ochtend een heel uur later uit bed. Er was een apart overzicht gemaakt door onze roostermaker en dat maakte dat we deze ochtend als een geoliede machine schoonmaakten, onze spullen opruimden, deze blog schreven en onze laatste vriendenboekjes schreven. Straks naar Noord om de nieuwe teams te ontmoeten, de oude periode af te sluiten en een nieuwe te openen. Daarna terug naar zuid voor de overdracht en een lunch. Dan hopen we alle materialen weer in de auto te krijgen, wat in sommige gevallen nog een behoorlijke uitdaging zal worden. In de regel is kleding toch net iets minder opgevouwen op de terugweg, en hebben we natuurlijk allemaal creabea werkjes en dergelijken die mee moeten. En dan…. Alle verdriet en gemis ten spijt zijn we allemaal, eindelijk thuis! Om nog even wat vakantie te genieten of meteen aan het werk te gaan.
Adieu!